- 24 juli 2002
-
-
- Hoewel Nina niet eerder
zelfstandig in Sneek was geweest, reed ze rechtstreeks naar de welbekende
Waterpoort.
- Kijkend over het water grinnikten
we wat, want aan de overkant was er een Hotel Ozinga te zien.
De nickname van Nina's moeder is bij de 'Hokkes' mevrouw Ozinga, dus een
link naar het hotel was door ons snel gemaakt.
-
-
-
- We liepen wat rond en
Nina zocht een plekje in de Waterpoort om vandaar even alles over zich
heen te laten komen. Ik vond dat ze in het tegenlicht er erg mooi bijzat
en maakte wat foto's achter elkaar.
- Nu blijken deze foto's de
laatste te zijn die ik van Nina gemaakt heb.
-
-
-
-
-
- Na een tijdje
kwam Nina (alweer) op de onzalige gedachte om wat bijzondere winkeltjes in
Sneek met een bezoek te gaan vereren. Een terrasje in de zon was voor mij
snel uitgezocht en met een koel glas bier kon ik de eerste tijd weer goed
tegemoet.
-
-
-
- Een drie kwartier later
verscheen ook Nina op het terras. Ze liet blij een soort mouwloos
't-shirt', een open gaten vestje en een kleurige shawl zien. "Ze
hebben hier bij Miss Etam eerder de nieuwe mode dan in Rotterdam",
zei ze. Nina en ik wisten toen nog niet dat ze 2 dagen later in deze
nieuwe outfit opgebaard zou zijn.
-
-
- Vanzelfsprekend verscheen
er weer 'Cola light zonder
ijs' ten tonele. Ik ging ook met deze bestelling mee, hoewel
Nina zei dat zij weer zou autorijden: "Ik vind dat rijden steeds
leuker worden, zeker hier in de provincie waar je geen ander verkeer
ziet".
-
- Na ruim een half uur
stapten we op, gingen naar de auto en 'Tante Tilly' kreeg opdracht om niet
via provinciale- en rijkswegen toch de kortste route naar Zuidhorn in
Groningen vast te stellen. Wij wisten dat in die plaats een oergezellig
Hotel-restaurant was en gokten erop dat er plaats zou zijn.
-
- De routebeschrijving was
klaar, Nina startte de wagen en via de kleinst mogelijke weggetjes reden
wij met zo'n 40 km/uur naar onze volgende bestemming. Ik keek wat op de
kaart, verwonderde me met Nina over de absolute stilte die in dit deel van
Nederland heerst, bewonderde de streek waardoor we reden.
-
- Plotseling stopte Nina.
"Zo, dit was Friesland", zei ze. "Jij mag me nu m'n
geboortegrond inrijden".
-
-
- Zij stapte achter het
stuur vandaan en we kwamen elkaar achter de auto tegen. Wanneer ik haar
rechts wilde passeren, stapte zij naar links en omgekeerd. We hadden
elkaar vast en draaiden wat rondjes; ook de nodige kussen wisselden van
eigenaar. Na een dikke minuut constateerden we, dat we net twee verliefde
tieners waren en gingen over tot de orde van de dag.
- Ik reed weg en nog geen
10 kilometer verder in Sebaldeburen zag ik een van rechts komende auto
volkomen over 't hoofd.
- Het enige wat ik me
herinner is een zeer licht gekleurde wagen die vlakbij ineens aan de
rechterkant opdook.
- Zelfs de klap waarmee hij
ons raakte heb ik niet gehoord!
-
